Huilende rug
Soms is er huilen
met een beetje water
Een troebel vochtig oog
Of dikke biggels
Zoute verdrietjes bij triviale taferelen
Een zin, intonatie, aanblik
Sijpelend, druppelend of plensend
Soms met theatrale zwarte vegen
Vaker ongezien
Soms is het met woorden
‘Zie je die schattige baby?’
Of ‘kijk nou, dat leuke gezin’
Of ‘waarom lijk ik de enige die niet…?’
Zomaar opborrelend,
als uit een verstopte afvoer
Zeggen de woorden
‘Hallo, als je ons niet ophaalt
gaan we stinken’
In staat om bij verwaarlozing
niks meer door te laten in het emotionele
leidingensysteem
Soms is het mijn rug
Mijn rug huilt ook
Mijn rug huilt het meest van alles
Dikke kabels, van boven naar het midden
Heet en tintelend, als ingesmeerd met
tijgerbalsem
Veel teveel, dat het gaat branden
Ik herkende zijn tranen niet
Want een rug behoeft geen zakdoek
Hij huilt bij empathie, in plaats van strategie
Bij een vriendenkindje dat mijn vinger
vastpakt
Een vrouw die borstvoeding geeft
Bij mijn ‘Prima hoor’ op de vraag hoe het gaat
Waarom mijn rug?
En niet mijn teen, of mijn buik
Mijn kuit voor mijn part of mijn oor
Maar het is mijn rug
Die veel droeg, en verdroeg
Zich alsmaar weer moest rechten
Affirmerend en manifesterend
Zich rechtend wenste hij een bolletje te zijn
Als een opkrullende pissebed
Lekker verstopt onder een steen
Hij dacht er het zijne van
Hij affirmeerde vaak ‘ik denk niet dat het lukt’
En het klopte
Mijn rug huilt
Tranen als een gezinsverpakking tijgerbalsem
Hoe troost je een huilende rug?
