Uit het leven gegrepen (maar heus niet uit het mijne)

• 

‘Liefje ik ben zó moe, sorry maar ik moet echt even in m’n cocon netflixen, sorry dat ik zo saai ben, sorry dat ik zo moe ben. Moet ik je niet helpen koken? Sorry dat ik zoveel sorry zeg’.
De man is vol begrip, stuurt vriendin naar de bank, geeft haar een knuffel en gaat koken.

Vijf minuten later:
‘Zeg liefje, je stuurt me wel heel gretig naar de bank. Wil je soms niet dat ik in de buurt ben? Waarom vind je het eigenlijk geen probleem dat ik de hele tijd met dekentjes op de bank zit? Wil je geen tijd met mij doorbrengen?’

Dertig minuten later:
Samen op de bank met bordje eten, kijkend naar Tiger king: ‘Liefje, zijn wij saai? We zitten wel heel vaak op de bank zo ’s avonds. Misschien moeten we weer vaker aan tafel eten. Of iets doen ’s avonds, of meer praten, of iets geks doen?’
De man, uiterst tevreden met zijn nasi bloemkoolrijst met garnalen, helemaal gegrepen door de absurditeit van de tijgerkoning, draait zich verward om. ‘Oh maar dat leek me juist vervelend voor je. Want je bent zo moe de hele tijd van werk. Juist lekker toch om niet zoveel te hoeven?’ Oh ja, fuck, das waar, ik was heel moe.

Een uur later:
‘Liefje ik ben een beetje klaar met Carol Baskin en Joe Exotic, ik ga weer even m’n rechtzakenserie kijken en ga vroeg naar bed denk ik’.
De man, wederom in verwarring want zonuist moesten we nog meer samen doen en converseren, kijkt op en zegt ’tuurlijk, snap ik, ik ga nog even wat klooien en schetsen voor de verbouwing’, en gaat aan zijn bureau zitten.

Tien minuten later:
‘Liefje, wil je niet dat ik meedenk voor het huis ofzo? Omdat je zo achter je bureau gaat zitten in plaats van aan de tafel waar ik er bij kan komen zitten. Wil je ooit nog wel iets samen doen?’

Een schets uit het leven van een hormonale vrouw die zichzelf erg logisch vindt.