Opa

Ik heb een blog voor je geschreven.

 

Een rare beginzin. Want een blog is onbekende kost. Voor opa’s en oma’s.

En ook zeg ik ‘je’, terwijl je een U bent.

Opa’s met overhemden en stropdassen zijn echte U’s.

Maar nu is alles toch anders.

 

Opa, ik heb een blog voor je geschreven.

Want je bent er niet meer. En dat vind ik verdrietig.

Zelf ben je vast een beetje blij.

Want je leven was mooi, maar nu mooi geweest.

Het duurde je ‘verrekte’ lang.

En geduld zit niet in je genetisch pakket.

 

Opa, ik heb een blog voor je geschreven.

Want je zal niet meer licht voorovergebogen,

op die typische manier, de deur opendoen.

Met de ene hand nog op de klink.

Zoals je dat altijd deed.

Geen welkom meer met stevige knuffel,

of de rollende ‘R’, die je zo duidelijk uitsprak,

uit jouw mond.

 

Opa, ik heb een blog voor je geschreven.

Want je kocht, of liet kopen, kersenvlaai én abrikozen.

Speciaal voor de kersenhaters. Met van die grote suikertjes erop.

En soms met slagroom.

En die aten we dan, terwijl je in de stoel zat,

die je verdorie maar nooit draaide.

 

Opa, ik heb een blog voor je geschreven.

Want je had videobanden, en abalone,

en een piepend gehoorapparaat.

Je keek teletekst en Raiuno,

en had uitgesproken meningen.

Over voetbal en politiek. En je zei vaak ‘lieve meid’.

 

Opa, ik schreef deze blog voor je.

Want je was een lieve opa.  Met slechte oren,

En een pet en zonnebrilachtige bril.

Het licht was je vast te fel.

Ik zal je missen.