Geheugenaubade
Mijn huid denkt aan jou.
Als hij rilt bij de aanblik van water.
Bij hardlopen langs een kanaal.
Met kolkende golven en boten.
Mijn keel denkt aan jou.
Als hij wordt dichtgeknepen.
Bij het horen van dat ene pianospel.
Met het donkere en bevrijdende couplet.
Mijn ogen denken aan jou.
Als ze mij weer zien.
Daar aan de dijk. In kille blauwgrijze mist.
Waar jij ter water ging.
Mijn hart denkt aan jou.
Als het bonst. Tot in m’n tenen.
Bij het kruispunt waar het hoorde dat jij niet verder was gefietst.
Mijn maag denkt aan jou.
Als hij een knoop legt. Bij het zien van de nieuwsberichten. Zou je hebben bedacht, dat je zo vereeuwigd werd?
Op het wereld wijde web.
Mijn kaken denken aan jou.
Als ze klemmen. Om niet te snikken.
Bij het horen van je naam. Of het zien van je nummer in mijn telefoon.
Het praten is schaarser. De foto’s zijn weggestopt. De muziek niet meer grijsgedraaid. Maar ik ben niet bang dat ik je vergeet. Mijn lijf heeft een goed geheugen.
