Dingen die vallen
Vandaag is mijn vrije dag en ik lig in mijn donkere slaapkamer in mijn bed terwijl buiten de wind waait en miezerige regen tegen de ramen slaat. Best wel knus. Buiten kraakt het van de stappen die mijn buren zetten in de bergen gevallen bladeren. De boyfriend is voor het krieken van de dag al vertrokken en ik heb de luxe dat ik kan blijven liggen. Ik draai me om in mijn veilige fort van dons en als ik mijn best doe kan ik bijna horen dat de wind fluit ‘blijf maar lekker liggen, buiten is het niks’. Heeeeeeeeeerlijk he?!!! Dit is toch ontzettend fijn, dat je niet hoeft te werken, kan lanterfanten in je bed, je niet iets sfeerverlagends als de belastingaangifte of de afwas moet doen, dat je je gewoon kan omdraaien, om 13.00 kan gaan douchen alsof het niks is en een heel seizoen van een nieuwe serie uitkijkt.
I WISH. Het is namelijk herfst. En naast bladeren in allerlei prachtige kleuren brengt de herfst mij vooral een tamelijk kleurloos gevoel en vallen mijn oogleden en mondhoeken zo hard naar beneden als het blad aan de boom. Ik ben moe. En chagrijnig en moet huilen om alles en om niks. Op deze potentieel heerlijke vrije dag waarbij de wereld aan mijn voeten ligt en ik eigenlijk alles kan gaan doen wat ik wil, lig ik om half 11 in bed te draaien omdat geen enkele kant meer lekker ligt. Ik wil opstaan want mijn bed heeft een kuil en de kuil voelt verdrietig, maar ik wil het niet want dan moet ik iets doen en ik weet niet wat. Ik had gisterochtend optimistisch en ter motivatie in mijn telefoon gezet dat ik zou gaan hardlopen om 08.00 ‘omdat ik dat ’s ochtends vroeg altijd zo lekker vind’. Ik ben niet gegaan en nu speelt er al tweeenhalfuur een discussie af in mijn hoofd tussen het smoesjes-kamp en het peptalk-kamp. Ik laat het smoesjes-kamp winnen en mijn innerlijke criticus geeft me nog wel een uur lang op m’n kop voor m’n gebrek aan ruggengraat. Ik nestel me op de bank en kijk op de automatische piloot een serie. Ik kijk sommige stukken wel drie keer omdat ik obsessief honderd keer per uur facebook en instagram check en me laat verleiden om nare comments te lezen op posts over vluchtelingen, en me vergaap aan kiekjes met mooie filters van zelfgemaakte granola, glutenvrije linksdraaiende blueberrycakes en biologisch organische pompoengnocchi. Na een uur of 3 moet ik van mezelf van de bank naar de douche. Ik heb 1 tot 6 afleveringen van Penoza gekeken, geen idee hoeveel eigenlijk. Naast een herfstgevoel blijft nu ook een naargeestig drugs- en onderwereld aan me plakken met dank aan Moniek Hendricx en een ‘iedereen maakt granola behalve ik dus ik ben een slecht mens’-gevoel door instagram.
In de douche probeer ik krampachtig met aandacht en vriendelijkheid en mildheid te voelen hoe het warme water mijn huid raakt, hoe de shampoo ruikt, probeer ik in het hier en nu aanwezig te zijn door luidkeels mee te zingen met een liedje. Eerder lukte dat ook zo goed maar nu natuurlijk niet dus stamp ik boos de douche uit en zet ik opnieuw het liedje op waarmee ik eerder mindful kon douchen. Het móet lukken. Ik merk niet eens dat ik stop met zingen, alweer gedachteloos de shampoo door m’n haar sta te schrobben en automatisch word meegezogen in de maalstroom der gedachten. Het zijn voornamelijk ter verantwoording roepende waaromvoelikmezo gedachten en een boel tegenstrijdige adviezen, zoals ‘je voelt je nu gewoon herfstig, dat hoef je niet te veranderen, laat het er zijn, etcetera’ en ‘nee joh, ben jij gek. Er aan toegeven heeft niemand ooit geholpen. Je moet naar buiten, geef jezelf een schop onder je hol en GA EENS GENIETEN MET JE DONDER’.
Ooit volgde ik een cursus mindfulness. Dat die een opfrislesje kan gebruiken is wel duidelijk, maar de herfst is een bijzonder moeilijk seizoen om er weer mee te oefenen. Hoe hard ik ook mijn best doe om gele en rode bladeren te bewonderen en de platgetrapte bladerdrab accepterend en mild tegemoet te treden, er gebeurt iets met mijn interne klok, geluksstofjes, slaaphormonen waardoor ik me een soort luiaard voel die 3 meter beweegt in 8 uur tijd en alleen maar series kan kijken en kan zeuren. Ter bezwering van de herfstdip kocht de boyfriend twee vliegtickets naar een land met een boel vitamineD-rijk licht, veel luiaards, en groene bladeren die hartstikke vast zitten in plaats van dwarrelen. Dat er daarna maar weer genoeg energie is om de herfsthaat schaamteloos te omarmen.
(En om me dagelijks op een meditatiekussen te hijsen).
