De hagelslag en de groetjes
Ma, pa, moeders, die ouwe, mama, vati, Jeanine, Berna, Peter, Marianne.
Ouders van vrienden. Ik ken ze van een hoop. Ik heb een gezicht bij moeders vleugels, een plaatje bij het huis waar te gekke bierdrinkende vriendin van nu vroeger met fimo-klei speelde, en herinnering aan de gekke gewoonte van een ouweheer. Van sommige vrienden ken ik het nest niet of nauwelijks. Die vrienden vind ik niet leuker als ik weet hoe moeder heet en of ze nu een heel ander kapsel heeft dan vroeger, maar toch zijn de ouders voor mij een lintje om de vriendschap. Of een mooi glazuur of inpakpapier voor mijn part. Het betekent dat je die vriendin goed kent. Of al lang kent. Je kunt samen terugdenken aan de tijd dat je opbelde op gekke tijden en vroeg ‘is miepje thuis?’ en dan het doorverbindmuziekje van Für Elise hoorde. Aan de tijd dat je schreeuwend tegen eigen ouders naar vriendin uit de straat rende en je samen verschalkte in bed van haar ouders en Disneyfilms keek (en chips kruimelde). Aan de tijd dat je mee mocht doen met de grote mensen en met vriendinnen verveeld in de tuin hing bij een tuinfeestje of borrel. Aan de tijd dat je je gaat realiseren dat de ‘ouders van’ niet zomaar ‘de ouders van’ zijn waar je noodzakelijkerwijs nu eenmaal mee te maken hebt, maar dat je er achterom kan lopen, dat ze belangstellend naar je zijn en je graag zien en belangrijke mensen zijn voor iemand die op haar beurt voor jou weer belangrijk is.
Sommige ouders ken ik vooral van van logeerpartijtjes van vroeger, anderen van vakanties met vriendinnetjes, van kattekwaad en straf krijgen, van blijven eten en vieze spruitjes voorgeschoteld krijgen die je van de strenge vader moest opeten, van dingen mogen die je niet thuis mag, van de gekleurde hagelslag op brood die je eigen moeder niet kocht, van de grapjes die moeder altijd maakte en die je vriendin genant vond. De broodjes met gekleurde hagelslag worden helaas na jaren vriendschap en volwassenheid verruild voor de groetjes. Het ongeplande bezoek via de keukendoor voor een officieel bruiloftsmoment of andere gelegenheid. De gekke grapjes voor een snelle catching up waarin alle levensdomeinen efficiënt worden uitgevraagd. Ik ben nu bovendien op een leeftijd dat de ouders die de gekleurde hagelslag kochten, straffeloos chips lieten kruimelen in hun bed en gekke grapjes maakten, niet onsterfelijk blijken. Dit is een leeftijd waarop je blij moet zijn met de groetjes van de ouders van. Of de geplande ontmoeting op bruiloft. Want misschien krijgen ze iets, een hartaanval of een longembolie of kanker. En misschien gaan ze wel dood.
In het speciaal in mijn herinnering is die ene lieve moeder. Van die ene lieve vriendin. De moeder met de prachtige volle bos haar. De grootste glimlach en prachtige tanden en soms juist kritische blik. De hele grappige, populaire moeder tegen wie ik ook altijd een beetje opkeek. Want ze kon de dingen soms streng maar wel duidelijk zeggen. De moeder die haar tijd vooruit was en zich sterk maakte voor haar passie. Die veel voor elkaar bokste en mensen inspireerde. De moeder met de lichte overbeet, die altijd ‘Ank’ zei en ook in de groetjes-tijd dat nog deed. De moeder waarvan je zag in latere ontmoetingen dat ze je nog haarfijn kon herinneren als puber.
Maar van alle dingen vooral de lieve moeder met de haardos, gestifte lippen en lach die me meteen weer een meisje van 12 maakt als ik er aan terugdenk.
Deze lieve moeder was erg ziek.
Een laatste liefdevol groetje. Zo gekleurd als de hagelslag.
