Christmas letter 2.0
Lieve iedereen,
Ik ben gek op tradities. Het leuke is dat je ze zelf kunt bedenken, of kunt stelen en een draai kunt geven. De grote nationale tradities kunnen me best gestolen worden (zo gezellig is sinterklaas tegenwoordig niet meer), maar voor de kleine, persoonlijke tradities van m’n familie of vrienden ben ik te porren. Zoals voor het gekke gekleurde glitterengeltje dat ik mijn moeder ooit gaf en dat ze elk jaar, ook al past het niet bij de rest van de ballen, in de kerstboom hangt. Het kerstetentje, zonder spelletjes, bij een goede vriendin op eerste kerstdag. Of de jaarlijkse tripjes naar het vakantiehuisje van de ouders van…waar we met vriendinnen in joggingbroek zitten, slap ouwehoeren, wijn drinken en hard proberen om niks actiefs te doen. Tradities brengen mensen bij elkaar, geven een gevoel van verbondenheid en verhogen het sentiment. En temmen overduidelijk mijn normaal gesproken torenhoge cynisme.
Deze traditie is Amerikaans heb ik me laten vertellen: “The Christmas Letter”. Wellicht bedacht om naast de verplichte merry christmassen en happy new years op kaartjes van sneeuwpoppen eens terug te blikken en te pochen met alle mijlpalen en behaalde doelen van afgelopen jaar. Of in de meer bescheiden versie, want Amerikanen zijn misschien heus best leuke mensen, je geleerde lessen tentoon te spreiden. In een kerstbrief dus. Ook al schrijf je hem op 4 januari.
Lieve allemaal, 2015 was me weer wat. Het was het jaar waarin ik verhuisde naar de havenstad. Het jaar waarin ik ontdekte dat er in Roffa Mon Amour inderdaad meer is dan een koopgoot en een Euromast. Het was het jaar waarin ik mijn nieuwe woonplaats als een jasje heb aangetrokken en na korte tijd al GPS-loos van toffe kroeg naar hippe boetiek kon fietsen, en het jaar waarin ik mezelf als een ware ambassadrice anderen hoor overhalen om er ook te komen wonen. 2015 was ook het jaar waarin ik ruim 170 intakegesprekken en bijna evenveel cliënten met psychiatrische klachten behandelde, het jaar waarin ik nog veel meer heb geleerd over de psyche, de konijnen uit de hoed en de trucen uit de doos. Het was het jaar waarin ik met rood wordens een pitch hield voor collega’s in mijn best wel nieuwe werkveld en soms tegen een collega in ging voor wie ik ontzag heb. In 2015 ontdekte ik de zoete aardappel en de fantastische stamppot die je er van kunt maken, het werd ook het jaar waarin ik mijn repertoire aan soepen verder heb uitgebreid, het jaar waarin ik op vakantie ging naar ver weg met mijn favorietste man van de wereld. Het was het jaar waarin ik veel worstelde met mijn eigen gekke gewoontes en dit soms deed met de favoriete man die desondanks aankomend jaar graag met me onder één dak wil. Het was het jaar waarin ik een geweldige reis maakte naar India, het tegenstrijdige land waar ik van alles over kan zeggen dat klopt, terwijl het tegenovergestelde ook klopt. Het was het jaar waarin ik een blogcursus deed en 22 nieuwe blogs schreef. Het jaar dat mijn neefje 1 jaar werd en zich ontpopte tot het leukste, grappigste, lopende, om op te vreten jochie die de donderdag één keer in de maand tot een feestje maakt. 2015 was het jaar waarin ik nog steeds verliefd ben, besloten heb om weer mindfulnessles te nemen en ik een netflix abonnement nam.
Dankjewel dat jullie dit lezen. En dat jullie er zijn. Om me soms op m’n plek te zetten, terecht te wijzen of me een beetje te bespotten. Dankjewel dat jullie me soms uitgebreide mails of oppeppende whatsapps stuurden, een onverwacht kadootje zonden over de post, me op kwamen zoeken in die grote grauwe stad en me ontvingen in je leuke huis. Dankjewel voor de fantastische borrels, gezellige lunches, het lamlendig hangen en het verhit discussiëren. Ik heb veel zin in een nieuw jaar, met jullie, met heel veel minder wifi-stralen, meer mindfulness en kopjes thee om te bezinnen.
