Machinist
Ik knal er dit keer in met de Westerse en schaamteloos randstedelijke beginzin ‘vrije tijd wordt overgewaardeerd’. Ik sta het mezelf maar even toe in een blog over microgedoetjes, maar in het licht van genocides vind ik eigenlijk alles vreselijk triviaal en betekenisloos. Wat ik eigenlijk bedoel is ‘vrije tijd voor 41-jarige zonder gezin wordt overgewaardeerd’ maar dat is minder catchy. Ik vind die bak tijd die ik aan mezelf kan besteden vaak bijzonder ingewikkeld, en al helemaal omdat je dat eigenlijk bijna niet kunt uitspreken zonder dat er andere mensen ófwel jaloers wegzwijmelen, ófwel gaan steigeren want, ‘besef ik niet dat ….{gaza, kinderen, ouderschap, mogelijkheden}’ etcetera.
Sinds enkele maanden, 10 om precies te zijn, sta ik weer op m’n eigenste twee benen. Dat stond ik op zich altijd al, maar er was toch lange tijd een ander paar benen in de buurt, samen met twee armen die me konden opvangen. Met twee breinen onder één dak konden er in samenspraak dingen worden bedacht, knopen worden doorgehakt, keuzes worden gemaakt en konden we de dagelijkse welbekende rompslomperigheid soms even van elkaar overnemen.
Sinds 10 maanden is het dunner bevolkt in mijn huis. Er is wel een kattenbrein maar daar ontbreekt de grote cortex zoals mijn ex-geliefde die wel had, dus complexe planningstaken neemt Job de kat niet over. Sowieso doet hij eigenlijk weinig als er geen brokjes in het vooruitzicht zijn. Hij helpt me evenmin met de vaatwasser of bedenkt wat we vanavond zullen eten. Na enige tijd alleen merk ik pas hoeveel keuzes een mens op een dag moet maken. Hoe meer je wordt geleefd door anderen, hoe minder keuzes. Dat kan ook prima een probleem zijn dat in een blog terecht komt, sterker nog: ik heb er vaak over geschreven.
In mijn leven is er nu geen dwangbuis qua structuur. Er zijn geen agenda’s van geliefden, kinderen, aannemers of doktoren om rekening mee te houden. Er is structuur door slechts werk, kattenbrokjes en sport. De rest is allemaal van mij. Wat een heerlijkheid zou je denken! Afgezet tegen gezinsdrukte, geleefd worden door broodtrommels en avondvierdaagsen, jarenlange zwemlessen of aantreden op het voetbalveld heb ik vaak het gevoel dat ik maar blij moet zijn dat ik iets te zeggen heb over de invulling van mijn weekend. Ik kan de hele dag in het weekend baden in een bad van melk en honing, en croissants eten in een tutu, met slordige knot en grote sokken (in een Carry Bradshaw imitatie), terwijl ik niet gestoord wordt door kleine en grote huisgenoten.
In de 60 uur van een weekend, vrijdagavond meegerekend, kún je inderdaad vreselijk veel dingen doen. Je kunt ook helemaal niks doen. Het kan allemaal, maar hoeveel wagonnetjes je ook aan de trein hangt, ik ben mijn eigen machinist, en wel eentje zonder vakantiedagen, die de hele santenkraam telkens zelf weer in beweging moet zetten. Ik ben ook de conducteur en de passagier die heen en weer loopt tussen alle coupés. Die passagier moet een beetje opladen en natuurlijk keihard genieten. Je bent immers ongebonden dus je kunt alles doen en of je dat wel beseft? Kijk je wel genoeg uit het raam? En helpt deze wagon je nu eigenlijk verder? Does it spark joy of kost hij teveel energie? Hoezo ben je zo moe en hang je ’s avonds in je coupé’tje terwijl je hete dates kunt hebben? Moet je niet iets doen aan zelfontplooiing, zoals de psychotherapie opleiding, of de cursus Italiaans weer oppakken? En denk ook aan je marathon voorbereiding, en je vriendinnen en je openstaande appjes en de vaatwasser-stofzuig-boodschappen-was, de kaartjes en kadootjes, je Cinevillepas, alle onbezochte musea en voornemens van wandelingen of treinreizen door Europa. Je kunt alles doen, ALLES, de wereld ligt aan je voeten, vrijheid is niet vanzelfsprekend dus benut wijselijk, alstublieft dankuwel.
Vaak resulteert deze lijst in totale verlamming, maar mocht ik uit bovenstaande al een keuze gemaakt hebben, dan volgt het app- en belcircus met vrienden en familie, met wachten en overleggen en data en plannen en verzetten en overwegen en afzeggen en opnieuw plannen. Die machinist met al z’n verschillende petten op is soms blij dat het weer maandag is en hij gewoon z’n korte sprintertje kan rijden naar Delft om daar aan een dag te beginnen met computeren, empathie, gore automatenkoffie en collegakletspraat. Overzicht! De wereld is ook gewoon hier, in het TL-licht.
De weekenden vind ik eerlijk gezegd vaak best erg vermoeiend. Naast het grote beroep op de executieve functies waar mijn adhd-brein niet erg lekker op gaat en snel van leegloopt, komen er bij bovenstaande keuzes vaak enkele venijnige overtuigingen en leefregels om de hoek kijken. ‘Jij moet ook iets toevoegen. Je hebt geen gezin en geliefde dus wat laat jij achter?! De vrije tijd moet gevuld en laat dat het liefst zijn met een beetje grootse en meeslepende dingen, waar je moedervriendinnen van dromen en wat je ze dus op een bepaalde manier verplicht bent.’ Maar, al die keuzes, biedt dat nou vooral vrijheid of ook druk en zorgen? En is het niet soms ook makkelijker en eenvoudiger om geleefd te worden door de fruithapjes, kinderslaapjes en de indemanenschijns, dan telkens zelf moeten bedenken waar je je bed voor uit komt? Je eigen structuur aan te moeten brengen en die trein weer op de rails te zetten na een wisselstoring is niet enkel zaligmakend.
Ik zou er graag een leuke SIRE campagne van zien. De kinderloze vrijgezelle vrouw in een instawaardige setting, met mimosa in een bad met veel badschuim, om zich heen op de grond allemaal Volkskrant magazines. Daarna loom met casual maar hip jurkje lekker naar het terras alwaar ze zich online inschrijft voor een cursus filosofie, om vervolgens in haar eentje naar museum Fenix te gaan en ’s avonds de hort op met zongebruinde knappe date.
En dan een realistisch shot. De vrouw ligt in bed en is verlamd door keuzes. Vindt het irritant dat ze alles de hele godganse teringtijd zelf moet bedenken nadat ze al heel veel heeft moeten bedenken voor cliënten. Kan iemand het eens even overnemen? Ze doet voorlopig niks behalve koffie drinken en dezelfde bladzijde van een boek vijf keer lezen. Beweegt zichzelf uiteindelijk met lichte tegenzin naar yoga, realiseert zich om 14.00 dat ze nog niet heeft gepraat vandaag en belt een vriendin. Ze maakt een lunchafspraak voor over 14 dagen en doet er dan twee uur over om zichzelf tot hardlopen te motiveren. ’s Avonds heeft ze een date met iemand met wie ze al lang aan het appen is, en het was erg gezellig maar hij is niet haar type en nu moet ze deze teleurstelling verwerken. Ze denkt na wat ze op zondag eens zal gaan doen.
De maatschappij, dat is ook de vrijgezelle, ongebonden vrouw, die soms ook gewoon te moe is voor de hele wereld die aan haar voeten ligt.
