Zweedse troost

Mijn zusje gaf me vroeger altijd de tip om ingehouden tranen en zwartbebrilde ongesteldheidsverdrietjes de vrije loop te laten en ongegeneerd te projecteren, en wel op klassieke feelgood films. Je mag ook tegen iemand aan jammeren, best functioneel om er soms over te praten, maar als je even geen idee hebt wat er nu eigenlijk speelt, of de ander dooddoenende tips voor goed humeur geeft heb je een ander kanaal nodig. Voor die momenten is er dat zwart met rode logo. Romantische comedies, foute kerstfilms, klassiekers met een Kate, Hugh, Cameron. Alles is goed, als het je maar even vervult met warmte en je er bij kan huilen, zogenaamd vanwege ontroering, maar stiekem als put om de tranen van je eigen verdriet in te laten druppelen. Je bent niemand tot last, en kunt ongestoord zwelgen, ehm pardon, meeleven.

Dat kun je verstoppen noemen. Je kunt het passieve coping noemen. Je kunt het vermijden noemen of struisvogelen. En dat is het ook. Soit. Ik verstop, dus ik ben niet.
Mediteren is ongetwijfeld beter. Het er laten zijn dat verdriet of wat het ook is. Het op een podium zetten, omarmen, er naar toe ademen vanuit allerlei chakra’s desnoods. Maar dan moet je rechtop zitten in kleermakerszit. En ik wil liggen in foetushouding. En zo lang het de bedoeling is dat je je billen op het meditatiekussentje zet in plaats van er je hoofd op legt verkies ik de foetushouding boven de lotushouding.

Nu is mijn kleine zusje een wijze vrouw maar voelt het onvolwassen dat ik als oudste kind, met alle zogenaamde wijsheid, op haar leun als de maan niet goed staat of jupiter in het verkeerde huis, en dus wil ik iets toevoegen aan dit zelftroostende elixer. Netflix biedt een boel bruikbaars, maar het ultieme ingrediënt om dit toverdrankje die extra bite te geven, het zeezout in de chocola, de cacao op de cappuccino, de kers op de taart:

Zweedse series. 

Noorse, Deense, Zweedse, ik merk het verschil eerlijk gezegd nooit, dus lekker allemaal over één kam en dan niet die met moord of bruggen en autistische vrouwelijke inspecteurs. Maar wel al die anderen. Die Zweden hebben een gave, of het nu gaat om een anarchistische lerares, een samengesteld gezin met toestanden, een hippe single verpleegster, om je te vervullen met warme zoete kneuterigheid. 

Als ik Zweedse series kijk doen de knisperende sneeuw onder sneeuwschoenen en de oorwarmers al hun werk, maar dan is er ook nog die taal. Och och die taal toch. Die gekke combinatie van een zangerig ‘God Jul’ en dan weer platgeslagen staccato ‘absolut’. Er is ook warm licht, en vaak glühwein, ook buiten kerstseizoen, en gezellige lampjes, veel hout, snuisterijen in huis of gebreide truien en de huizen zijn klein, net als de dorpen, en iedereen kent elkaar. 

Terwijl ik de afleveringen opslurp en de ogen toesta vochtig te worden bij de lieflijkheid verdwijnt de eigen grijze bril. Hij maakt plaats voor een milde roze, en tegelijk met het kijken dagdroom ik een beetje weg. Over reizen met Defender naar de Noorse Lofoten, het opzeggen van mijn baan en emigreren naar een boshut. Ik denk aan de gezellige Denen die we ontmoetten op een vakantie in warm oord en dat ze daar voor in de avond ook gebreide truien hadden. In de geborgen donkerte van de Zweedse serie zijn niet zoveel prikkels. Iedereen lekker in z’n eigen houten huis met een haardvuur en geen schreeuwende festivals en paraderende hippe kippen. Ondertussen een beetje grienen want Joanna vindt haar liefde met kerst, de bonusfamilie vindt elkaar ook daadwerkelijk weer een bonus en Rita vindt opnieuw haar roeping op school. 

De tranenput raakt gevuld, hart vervuld met warmte van de glühwein, doemscenario’s getemperd met een ‘alles komt altijd goed’ plot.Een kanaal met alleen maar 1-seizoenige Zweedse series, wat een droom is dat. Je kunt je niet verliezen in bingen en verwaarloost niet je huis en nachtrust zoals toen je het derde 24 afleveringen tellende seizoen van greys anatomy achter elkaar keek, maar kunt je wel voor enkele uren zonder te grote consequenties even storten in de troostende schoot van de Zweden. (Om daarna niet keihard weer in de regenachtige realiteit in je bakstenen hut te kletteren misschien nadien toch even met gebreide trui aan een meditatie doen.)