Over vrouwen. Met hormonen.
De wekker ging. Lekker vroeg want ik had veel te doen. Dat soort dingen bedenk je altijd de avond ervoor. Toen hij daadwerkelijk af ging dacht ik vooral ‘schijt aan alles dat ik moet doen’. Ik stond natuurlijk lekker niet vroeg op. Liever doorslapen met 30 keer een snoozealarm. Want alles deed een beetje zerig en ik had geen zin. M’n mondhoeken hingen omlaag en het voelde alsof ze moeilijk omhoog gingen vandaag. Ik ging uiteindelijk onder de douche, die niet warm werd, want er was iets met de CV, Giel Beelen was deze ochtend de meest irritante versie van zichzelf, toen ik sinaasappels wilde pakken rolde de halve fruitschaal op de grond en het opsmeren van foundation resulteerde in 3 grote vlekken in mijn lievelingstrui. Boenen hielp niks, ik moest een andere trui aan maar alles, ALLES in de kast was stom en toen miste ik de trein. Eenmaal op werk kreeg ik een complete blackout ten overstaan van een collega en cliënt en daar moest ik vervolgens bij die collega per ongeluk om janken. Ik had uiteraard al een klein beetje gejankt om m’n gefoundationede lievelingstrui vanmorgen. Kortom: Ik voelde me een oen en een ei en een sukkel en heel zielig en ik wilde NU een vriendin bellen, maar ik moest alweer een luisterend oor zijn voor anderen. Daar word ik immers voor betaald; andere mensen die zich een oen en een ei en een sukkel voelen zich beter te laten voelen. Lekker mooi kut.
Zo in de loop van de ochtend realiseerde ik me…Oooh ja wacht even. Als alles een beetje zerig doet, je overweegt ontslag te nemen omdat je je werk écht niet meer kunt volhouden, je leven opeens een aaneenschakeling van mislukkingen lijkt, je bij een blik in je kast besluit om alles maar naar het leger des heils te brengen omdat NIKS meer leuk en hip is, dan weet ik wel hoe laat het is. Tijd voor tampons.
De tijd voor tampons is voor ongeveer 3 seconden de tijd waarop ik ook op mijn 31ste vooral nog juich dat ik nog geen baby heb gemaakt en wijn kan blijven drinken voor 9 maanden en nog veel langer. Maar daarna valt de hormonenwaas weer over de dag. En das geen fijne waas. De hormonenwaas heeft soms een vurig rood laagje als ik me realiseer dat het toch verdomd ingewikkeld is om vrouw te zijn en de lasten tussen man en vrouw behoorlijk ongelijk verdeeld zijn. Naast het niet staand kunnen plassen zonder je hele broek onder te wateren en altijd maar hard te moeten werken om de kaartlees- en inparkeer-stereotypen ongedaan te maken is ONGESTELDHEID GEWOON HEEL KUT.
Stel je voor dat je ongeveer 5 dagen per maand steevast lijdt aan ernstige zelftwijfel. Die niet reeel is, maar wel heeel echt voelt. Ik twijfel aan mijn uiterlijk (zit er niet toch een baby in deze pens?), mijn carrière (ik ben hier niet geschikt voor, men zal het ontdekken en ik zal voor de tuchtcommissie moeten verschijnen voor onvoorstelbaar domme fouten) en andermans bedoelingen (waarom groet de buurman niet? Waarom reageert mijn collega niet op die mail? Waarom zijn de bananen krom?)
Nu kun je zeggen ‘maar als je weet dat het tampontijd is en dat je dan zo denkt, dan lach je er toch gewoon een beetje om?’ Ja, nou, kijk, dát lukt dus precies níet.
Hormonen doen namelijk heeeele rare dingen met vrouwen. We worden er door overgenomen. Je kunt wel fijn zeggen ‘dit is de natuur, dit is niet echt, gewoon even jezelf niet zo serieus nemen’, maar daar hebben hormonen geen boodschap aan. Hormonen plaatsen een soort grijze instagramfilter over de dag en zorgen dat álle stomme dingen supergoed met backup worden opgeslagen en alle leuke dingen mwah, vaak dus niet. Daardoor kun je plots gaan janken. Bij een trui met foundationvlekken, een gemiste trein, of een berichtje zonder kusje, omdat het weer een bevestiging is van hoe stom de dingen lopen in jouw leven.
Daarnaast word je er dik van want de hormonen zorgen ervoor dat er een magnetische werking uitgaat van de repen tony’s chocolonely en het chipsvak in de supermarkt en de ben&jerry’s in de vriezer en dat er een soort fysieke walging ontstaat bij het zien van groenten. Alsof dat nog niet genoeg is moet je ook de schaamte doorstaan bij het uitstallen van de boodschappen op de band. Die bestaan namelijk uit pizza, ijs, dorito’s én tampons. Dit is niet alleen een stereotyperende rij boodschappen voor de menstruerende vrouw, iedereen weet nu dus ook dat je geen baby hebt gemaakt en in plaats daarvan straks een katoenen ding met draadje er aan in jezelf gaat stoppen.
Stel je dat allemaal nou eens voor. Dat je niet anders kan dan je misselijk eten aan chips en oordelen dat je spataderen/pukkels/cellulitus echt wanstaltig zijn. Stel je dan ook nog voor dat je er élke maand aan wordt herinnerd dat je lijf een beetje gemaakt is om een baby in te laten groeien. Wat balen is als je er een wilt en het lijf je laat merken dat het niet is gelukt. En ook balen is als je er geen wilt want dan voelt je lijf net als die ene tante die maar blijft vragen wanneer de kinderen nou komen.
Nou. Dat allemaal (beste mannen), maakt ons best wezens om rekening mee te houden. Voor zeker 5 dagen in de maand. En de dagen er tussen ook. Dan moeten immers de credits voor die 5 terrordagen weer worden opgebouwd.
Al met al op zich toch niet onaardig bedacht door de natuur.
