The silent treatment
Ik ben verraden in de trein. Door een man. Hij gaat eigenlijk een soort van vreemd zou je kunnen zeggen. Voor mijn neus zelfs. Of althans, in de vierzits aan de andere kant van het gangpad.
Ons forenzen contact begon zo’n 3 jaar geleden. We zwaaiden elkaar een ongemakkelijke halve zwaai (om niet te happig over te komen). Het halfslachtige armgebaar werd gevolgd door een ‘goedemorgen’ nadat we elkaar twee weken hadden gespot in de coupe. De ‘second base’ was een praatje toen we strandden op station Alphen a/d Rijn. Hij wilde zelfs koffie voor me kopen. Aantrekkelijk vond ik hem allesbehalve. En hij had een lelijke zegelring om en een trouwring. We wisselden desondanks koetjes en kalfjes uit in de boemel; foeteren op de NS, op het weer, op ons werk. Van dat soort. In het vervolg wachtte hij vaak op het perron nadat hij was uitgestapt. Even goedemorgen zeggen. We waren geen anonieme reizigers meer. Ik weet z’n naam en z’n werk en z’n woonplaats en hoe hij z’n koffie drinkt. En hij van mij. Harststikke gezellig.
De coupegenoot was een vertrouwd gezicht in de trein. Ik twijfelde zelfs een moment of ik wel in de goede trein zat als hij er nog niet zat. Maar zoals in elke relatie is het ook bij forenzen belangrijk dat je je eigen leven blijft houden. En mijn leven om 7.00 ’s ochtends houdt in dat ik me graag terugtrek met m’n oortelefoontjes, Edwin Evers of Giel Beelen. En dan pogingen doe in ongemakkelijke houdingen te slapen. Nu had deze man daar geen boodschap aan. Hij bleef koetjes en kalfjes opdringen, en op de terugweg hetzelfde liedje. Doseren is altijd belangrijk en dat was nu net niet z’n sterke kant. Soms deed ik dus stiekem of ik al sliep als hij plaatsnam in de vierzitter.
Vandaag ben ik dus, met volledige dank aan mijn eigen slaapgedrag en behoefte aan privacy, getuige van zijn nieuwe treinmaatje. En ik ken haar ook nog. Het is de brunette, met laptoptas, donkere wenkbrauwen en de lage, ietwat hese stem. Ze komen samen binnen, breeduit lachend en wild fluisterend (want stiltecoupe) over koetjes en kalfjes. Onze koetjes en kalfjes! Ze gaan in de vierzits naast mij zitten. Ik probeer een moment van oogcontact te creëren. Dan kan ik goedemorgen zeggen. Maar dat moment komt niet. Pardonnez-moi?! Ik lijk te worden genegeerd. Ik twijfel of ik niet ergens anders moet gaan zitten. Het voelt een beetje genant. Ik kies voor het verwoed schrijven van een blog. Driftig typ ik en glimlach ik af en toe. Want ik heb het echt wel hartstikke leuk met mezelf. HAHAHA. Ik vermaak me prima, alleen in de vierzits. Soms staar ik mysterieus uit het raam. Maar die goedemorgen kan hij voortaan vergeten. ‘The silent treatment’, de aloude truc der vrouwen. Dat het een stiltecoupe is en het wellicht niet helemaal overkomt, vergeten we dan maar even.
