Plastic zakje
Ik kom net van yoga en dan voel ik me vaak als dat door de lucht zwevende plastic zakje uit de film American Beauty; slap, weerloos en een beetje meegolvend op de omgeving. Je zou ook kunnen zeggen ‘volledig ontspannen’ maar dat is een staat van zijn die ik slecht herken. Een vreemd en lekker gevoel dus, als een golvend plastic zakje.
Ik heb ook honger en zin in koffie, dus ik fiets naar Parqiet. Bij de yogaclub is ook koffie en bananenbrood maar gek genoeg hebben ze daar weinig maatregelen getroffen ten gunste van de akoestiek; in mijn licht gedissocieerde staat houd ik niet zo van die galm die de havermelkelite produceert. Naar Parqiet dus. Daar is het qua elite meestal niet veel beter maar toch voelt het knusser en rustiger.
Ik probeer in een boek te raken van Mensje van Keulen. Een dagboek van haar gekmakende huwelijk waar je soms uit plaatsvervangende frustratie tegen wilt schreeuwen. Dat brengt me weer een beetje terug op aarde. Dat en m’n flat white met havermelk, want ik ben goed in assimileren.
Naast mij zit een vrouw van begin 30 te wachten op iemand. Dat zegt ze in elk geval tegen de serveerster die de bestelling komt opnemen. Minimaal een kwartier later komt de jongen in kwestie op zilveren hippe nikes aan wandelen, en lanceert een offensief van excuses. Althans hij probeert het, want zij onderbreekt hem telkens door hartgrondig uit te roepen dat het heeeeeelemaal niet erg is, want zij was ook al laat en dus voelt ze zich minder schuldig. ‘Oh gelukkig’ zegt hij, m’n ochtend liep echt helemaal anders, want ik ging….’ ‘Nee maar serieus hoor, echt totaaaaaaaaaaaaaaaal niet erg, ik zit hier denk ik nog maar vijf minuten, totaal geen probleem.’ De hoeveelheid a’s is niet overdreven.
Inmiddels heeft iedereen duidelijk vernomen dat het WERKELIJK GEEN PROBLEEM IS en ook heeft iedereen gehoord dat ze een beetje liegt tegen haar koffiegenoot over hoe kort ze zogenaamd heeft zitten wachten. Desondanks herhaalt het ‘sorry dat ik te laat was, nee hoor maakt echt niet uit’-dansje zich nog twee keer met heel veel langgerekte klinkers. Wat is dit voor paringsdans?! Te laat komen is toch gewoon best irritant? De meeste mensen vinden het vervelend van zichzelf en willen dan dus gewoon sorry zeggen. Waarom laat zij hem niet en moet zij hem zo krampachtig geruststellen? Heeft hij zo’n tere ziel? Of is ze altijd zo onderdanig? Ik verlang terug naar mijn plastic zakjesgevoel waarin ik dit tafereel niet eens had opgemerkt.
Aan mijn andere kant komt een hippe man te zitten. Hij is kaal, heeft een wijde wortelvormige corduroybroek met sneakers eronder, en ik bespeur zo’n groot doorzichtig brilmontuur. Hij zit in zichzelf gekeerd een krantje te lezen. Een paar minuten later neemt een oudere vrouw van rond de 70 tegenover hem plaats met een knap jochie naast haar van een jaar of vier. De man krijgt een glimlach van oor tot oor. Zij heeft verschillende Susan Bijl tassen bij zich en heeft haar lange grijze haar vastgebonden in een vlecht. Oude vrouwen met lang haar vind ik leuk. Het getuigt van ballen als je ingaat tegen de norm die dicteert dat je na je 50ste je haar moet afknippen. De corduroy man blijkt ook oud nu ik beter kijk. Sterker nog, dit is een echtpaar met hun kleinkind. Ze lezen met het jochie de krant, maken foto’s van hem met z’n kaneelbroodje, drinken een koffie, kijken vertederd naar hem en naar elkaar. Zo zien ik en Thijs er later uit samen, denk ik in een ogenblik. Hip, kleurrijk, met brillen en gekke tasjes, nog altijd genietend van het stadse. Maar het kleinkind…Auw, auw. Het kleinkind ontbreekt.
Bij de jonge tafel is weer een irritant sorry-dansje begonnen, om een andere onbenullige reden. Aan de oude tafel leest de kleurige oma inmiddels een boekje voor aan haar kleinzoon. Buiten ben ik een ontspannen plastic zakje dat meesurft op de wind, hier binnen surf ik maar gewoon mee op golven van ergernis en verdriet.
