Marathonpil
Je schijnt het er gratis bij te krijgen, bij zo’n neurodiverse bedrading: hyperfocus en aantrekking tot nieuwigheid, tot prikkels, tot uitdaging. Kan zijn dat je dingen moet doen als voortdurend uit vliegtuigen springen, elke 2 maanden een nieuwe hobby proberen en hier allemaal materiaal voor aanschaffen, of pillen in je mik duwen op festivals, maar in mijn geval is het de marathon.
Dat evenement met zijn 42 km, z’n supporters en bedwelmende sfeer trekt mijn aandacht dankbaar aan, houdt hem (zowaar) vast en slurpt hem op. Geloof het of niet maar het geeft me precies dat extraatje dat ik nodig heb in het leven dat op zich vaak gewoon bestaat uit een eentonige herhaling van zetten; vaatwassers die zichzelf niet uitruimen, hetzelfde rondje naar werk, telkens weer douchen, telkens weer bedenken wat je aan moet, telkens weer computers aan- en uitzetten, telkens weer je maag vullen. Hardlopen is vaak ook een herhaling van zetten, van de ene voet voor de ander en regelmatig een zelfde rondje rennen, maar moeilijke gedachten fladderen met elke stap langzaam weg, het brengt de kop tot rust, het pompt meer adrenaline, dopamine en endorfinen dan de computer en de wasmachine, het geeft een stip op de horizon, en het plezier van een klein wedstrijdje met jezelf. Althans, als je ergens voor traint. En daar zit dus de marathon crux.
Die is nét moeilijk genoeg, maar voor mij ook nét haalbaar genoeg om er het hart aan op te halen. Het geeft structuur, maar geen saaiheid want er kan van alles gebeuren in de training en de race zelf, en dat vergt dan weer aanpassingsvermogen en geeft een nieuwe prikkel. Het geeft trots, het is grensverleggend, het is verrassend elke keer weer. Ben je heel fit? Geen garantie op succes want misschien steekt je collega je aan met haar verkoudheid tijdens een praatje bij het koffie automaat (waar je waarschijnlijk je verhalen over de marathon staat te dumpen). Ben je nerveus en heb je er een hard hoofd in? Je kunt jezelf zomaar verbazen met een steady loop. Ben je vol bewondering naar die instafriend aan het kijken die al haar trainingen crusht? Die kan zich zomaar per ongeluk erg opblazen de eerste helft en een uur langzamer eindigen dan gedacht. Race je ijzersterk? Misschien gaat de loper vlak voor jou plots stoppen midden op de weg en schiet er daardoor kramp in je kuit of struikel je.
Deze onzekerheid is zenuwslopend en niet altijd makkelijk te verdragen, en toegegeven, ik word ook iets minder makkelijk te verdragen voor de mensen om me heen, maar zenuwen betekenen uitdaging, spanning, prikkeling en daar gaat mijn adhd-brein toch erg lekker op. Dus dit jaar ren ik hem weer. Met werkelijk geen idee van het verloop. Want mijn rug. Want het warme weer. Want 42 kilometer die altijd een verrassing in petto heeft. Maar de verbroedering in de stad, de gedeelde zenuwen in de appgroep met loopmaatjes, de sfeer, de verbinding met tienduizenden andere mafkezen die een wedstrijd met zichzelf aangaan, het hypomane en ons megalomane gevoel onderdeel te zijn van dit evenement, ik vind het weergaloos en ongeëvenaard.
Het idee dat dit heerlijke gevoel over een paar dagen weer achter me ligt vind mijn innerlijke hardloopjunk nu al jammer. Op de expo net voor de zekerheid koortsachtig vast wat contacten gelegd met een hardloopdealer voor een finish op een ander continent. In de roes van de medalmonday eens kijken of ik mezelf zo gek kan krijgen.
