De hormonen monologen -Exclusief
Ik scroll en zoek en kijk alsof ik een deadline najaag. Het volgt meteen op het te binnen schieten van een oude liefde. Een klasgenoot van lang geleden. Een jeugdvriendin. Alsof ik een robot ben die een commando opvolgt ga ik koortsachtig op onderzoek uit. Hoe was de achternaam ook alweer en wat zegt Google? Is er een facebookprofiel of instagram, heb ik nog een nummer staan in de whatsapp-lijst? Want whatsapp contacten hebben een profielfoto en die geeft doorgaans veel bewijs. Bewijs van nageslacht. En dat heb ik nodig als ik in destructief meelij’ extra bevestiging zoek voor mijn verdriet. ‘Zie je wel, zij ook al, en hij, die sneue sukkel, heeft ook een mini-versie van zichzelf’. Het bewijs van mijn isolement, eenzaamheid en falen. Ik doe het met een fanatisme waarmee ik de tijd uit het oog verlies. Op de opluchting die volgt als ik geen kinderen zie prijken op vakantiekiekjes of zodra er geen andere sporen zijn van voortplanting kan ik beschamend genoeg even teren.
Maar mijn innerlijke masochist is dan nog niet altijd gevoed, soms volgen dan de mensen met één kind en het speuren naar tekenen van een tweede. Ik maak inschattingen van leeftijden, van de verwachtingen dat er een verwachting aankomt, van een ‘we hebben een nieuwtje’. De mokerslag bij het zien van een trotse echo-foto van een oud studiegenoot, waar ik overigens nooit een biertje mee heb gedronken en waarvan het me een raadsel is waarom die nog in mijn facebookvriendenlijst staat, is vergelijkbaar met het zien van een ex met zijn nieuwe vlam. Jij bent verder dan ik! Een verraad terwijl er in de verste verte niks te verraden valt. De zelfkwelling die lekker staat te stoven in een meelijwekkend sausje van pessimisme maakt het isolement enkel groter, maar soms smaakt het verdriet beter in deze saus. Niemand zal het snappen, want er is niemand over zoals ik, zo zegt althans mijn speurtocht. Ik heb exclusief verdriet. Há!
Ik heb heimwee naar het dagdromen. Het durven dromen en verlangen vanuit oerdrift die er ineens was. Blijkbaar altijd slapend aanwezig, en na enkele jaren snuffelen aan vriendlief voelden de hormonen de ruimte voor dansjes. Ze zongen alvast in de maneschijn en berendbotje en deden mij blikken werpen in kinderwagens en fantaseren over bergwandelingen met baby op de rug. Zodra ik wegzwijmel in een dagdroom, als ik de man met de kat op zijn arm zie staan, vertederd kijkend naar dit purrende beestje, besef ik me dat de wrede detective die speurt naar kinderen, gezinnen, voortgeplante oude bekenden, een bescherming is. Weliswaar een niet zo helpende, maar hij wil me laten wennen aan het onomstotelijke: ‘ jij wilt iets dat veel mensen al hebben. Face it. Men loopt voor, jij bent laat en misschien lukt het wel nooit, bereid je er op voor.’ Zoals altijd heb ik geen geduld, ook niet met wennen aan iets wat nog helemaal niet vastligt.
Dat dromen voelt steeds onwenniger. Met elke eicel die geen zin heeft gehad om zich comfortabel te maken in mijn baarmoeder groeit de onwennigheid. Spannend, gewaagd, beter maar niet doen. Soms is er even de vlinderige verheugenis, die net zo voelt als het nog niet durven toegeven aan de blijheid bij het zien van je date op het vijfde afspraakje. Je hebt misschien al bij elkaar geslapen, het voelt vertrouwd, goed, je denkt dat het hem misschien wel eens kan zijn, maar je bent voorzichtig want misschien trapt hij op je hart. Ja, zo voelt het. Een potentieel hartvertrappend verlangen vult mijn borst en keel en dan flitst een beeld voorbij van mijzelf in een kraambed, mijn van ontroering huilende ouders, mijn liefste liefje die tergend traag maar met grote voorzichtigheid ons meisje of jongetje uit z’n bedje pakt, alsof hij nooit anders heeft gedaan.
De detective is een naarling. Wat heb ik aan exclusief verdriet?! Het laat zich niet troosten en is zelf te zwaar om te dragen. Het stinkt ook een beetje, mensen blijven er van weg zoals je om iemand heenloopt met kleding met oud zweet. Geef me meer van die blije toekomstkiekjes, fladderige mijmeringen, voorzichtige verlangens. En een gevulde kinderwagen alstublieft.
