De horizon

Ik heb alle afleveringen van 3 op reis nu wel gezien. Ook die van Floortje naar het einde van de wereld en Floortje die hier blijft. Ik heb onze fotoboeken doorgebladerd en me weer even in Chili, Afrika en Zwitserland gewaand. Dan maar imaginair de grens over. Allemaal vanuit de loft. 

De loft, die grote ruimte, met al die hoogtes, zonder kamers en deuren. Ja het is een superspeciale woning, maar het is veel ruimte voor de weinige mogelijkheden die er zijn. Er staat ook een bank die de afgelopen tijd het centrum vormde van het huis. Ik zat er veel de afgelopen tijd. Met de wederhelft. Bord eten op schoot. Ja soms aten we aan tafel, maar vaker niet dan wel. We deden een spelletje, zoals rummikub. Keken een boel series. Borgen kwam voorbij. De Big Bang theory. Een serie over financiële crisis (naam vergeten, weinig indruk gemaakt). Die ene over dat schaken. De Handmaids tale. The Good Doctor. Het nieuwe seizoen van Greys Anatomy. Zelfs de K van Karlijn, omdat ik nooit genoeg krijg van Tjitske Reidenga. Maar dit is dus wat er gebeurt. Ik heb mezelf verloren in de bank en de series. Zoals ook nu in deze alinea. 

Soms, of eigenlijk voor 32 uur per week, 36 als je de reistijd meetelt, verruil ik de loft voor het kantoor met TL-licht. Daar hangen wel reisfoto’s om me soms tijdens een eentonige EMDR-sessie in te verliezen. Maar de Tongariro crossing en Mount Everest Basecamp zijn toch minder indrukwekkend als ze belicht zijn door 4000 lumen ipv door die bal met lava.

Ondertussen probeer ik de vitamine D aanmaak te stimuleren door met gewichten, kettlebells en battleropes te leuren in de buitenlucht maar de eindstand is: ik ben moe. Ik verveel me. Niet op de goede manier die tegenwoordig zo wordt gepredikt als tegenhanger van onze jachtige hedonistische meer-beter-best maatschappij. ‘We hebben verveling nodig om creatief te worden’, ‘wanneer vervelen we ons nou nog?’  Jaja, in een parallel universum zal ik dat weer omarmen. Nu verveel ik me op de slechte bore out-manier. De mijn-horizon-is-verkleind-tot-een-miniscuul-streepje verveling.

Maar wat is nu het voordeel van minuscule horizons? Het kleine beetje verbreding zorgt al voor een immens gevoel van vrijheid. Ik heb mezelf, en de man die naast mij op de bank zit te bore-outen, een kampeerweekend in het vooruitzicht gesteld. Én en week in een boerderij in de Limburgse heuvels. Tis geen Chili, het zijn ook de dolomieten niet, maar er is geen bank. Of op zijn minst een andere. Gaan we daar eens heerlijk navelstaren in de natoer.

*Deden we eigenlijk maar één keer.